Þáttur af ostanafngiftum - Innflutningur eða innflytjendur

Hvað gerir landinn nú þegar yfir okkur er að fara að flæða hópur manna og kvenna sem ekkert hafa annað að markmiði en að setjast hér að á landinu okkar og njóta þess við höfum safnað í sarpinn. Hvernig er hægt að sporna við þessu en samt halda því ástandi að veigra sér við því að vinna í fiski, vinna við húsbyggingar og vinna við ræstingar og geta látið ‘útlendingana’ sjá um þá hlið mannlífsins.

 

Við íslendingar erum jú að velta þessu fyrir okkur þessa daganna og það er stórmerkilegt þegar ‘þetta fólk’ sem landið hefir byggt síðan í fyrndinni fer svo að tala um ‘hitt fólkið’ sem kemur hingað til að vinna. Litla landið okkar ber ekki þennan mannfjölda segja menn og fleira er týnt til sem kostulegt er við nánari skoðun. Eða hvernig var þetta eru landar mínir ekki alltaf að tala um ‘þetta fólk’?

Það reyndar gildir einu, hver kallar hvern hvað. Það sem mestu máli skiptir er að Ísland er ekki ‘best í heimi’ og sjálft sér nægt, né heldur höfum við einhvern móralskan hápunkt sem við getum hreykt okkur á og dinglað fótunum framan í aðra, öðru nær. Meginatriðið er jú að Ísland er 300.000 manna samfélag í myrku horni norðurhjarans hvar við getum ekki annað en spilað eftir sömu reglum og þau ríki sem við eigum samskipti við. Það er reyndar helvíti fyndið ef menn spá í það að einræðisherra nokkur sem höfundur vill meina að hafi nú ekki alveg alla kaflana fullskrifaða á milli eyrnanna, sá sér ekki annars völ en að sækja mál gegn Íslandi vegna meintra brota á mannréttindum gegn sér. (sjá Saddam Hussein gegn Íslandi o.fl.)

Þetta mál ætti að vera okkur íslendingum áminning þess efnis að með tilveru okkar erum við þáttakendur í hinum stóra heimi og allar okkar gjörðir hafa áhrif. Með því að einhver ‘nýbúi’ (ath hér notar höfundur hugtakið sem útbreiddast er í dag, þó hann hafi ímugust á því og hafi vætti kunningja síns sem er útlenskur að uppruna um að orðið minni hann helst á einhverskonar ost-tegundir) taki nærri sér fjölmiðlaumfjöllun í anda þeirrar sem við höfum verið vitni að og sæki til saka alla íslensku viðmælendurna fyrir niðrandi orð og framkomu í sinn garð þá gæti nú farið að hrikta aðeins í stoðum réttarríkisins.

Við erum ansi snögg að gleyma og fjölmiðlar, hvaða nafni sem þeir nefnast, hófu fyrir nokkrum misserum herför gegn starfsmannaleigunum svonefndu hvar eigendur þeirra mökuðu króka sína með blóði verkafólks. Í þeim tilfellum sem hampað var mest hér á landi, var um að ræða innflutning á starfskröftum sem margir hverjir seldu sálu sína eins og þjóðsögur okkar til forna vöruðu menn við með mýmörgum dæmum. Kannski nægir að líkja þessu við að vera seldur í ánauð og láta sálartetrið verða bitbein presta og annarra andans manna.

En sjá, svo mælir einn armur þingmaður fyrir því að hefja umræðuna, á mjög klaufalegan hátt reyndar og þá fer fyrst að heyrast brothljóð í tilverunni. Eftir stendur svo ákvörðun sem íslensk stjórnvöld hafa staðið við í langa tíð og má ekki líta framhjá, hún er sú að með þáttöku okkar í samvinnu sem nefnist “evrópskt efnahagssvæði” eru okkur ekki lengur frjálsar hendurnar. Misskilja má ekki höfund, því hann er manna fegnastur því að það skref hafi verið tekið en nú er svo komið að hvorki færist áfram né afturábak, sú umræða kemur máski síðar. Við erum búin að grenja út frjálsa för vinnuafls okkar til annarra landa og verðum því að beygja okkur undir að aðrir gætu hugsanlega viljað sækja okkur heim í viðlíka erindagjörðum.

Hér kemur svo markmiðið sem orðaflaumurinn var að stefna að: Umræðan um vinnuafl sem heldur á fæðingvottorðum rituð á útlenskum tungum, á ekki rétt á sér í þessu formi sem hún er, eða verið er að kalla eftir af misvitrum. Ákvörðun fyrri tíma er nú fyrst hrint í framkvæmd og við verðum að átta okkur á því að það er ekkert sem hægt er að gera í því, lesist: okkur er ekki stætt á því að láta einhverjar sérreglur gilda um vinnuafl sem sækir hingað, s.s. að heimta að allir taki 200 tíma í íslenskukennslu til að fá að vera hérna af því að það er mismunun og ekki er víst að allir séu á því að það sé COOL að læra sprok heimamanna.

Vill höfundur meina að skautað verði á mjög hálum ís og víst að íslenska ríkið hrasi ef einhverskonar tæknilegar hindranir líkar því sem að ofan eru nefndar verða settar á til að vernda eitthvað sem er algjörlega óáþreifanlegt, fljótandi hugtök í besta falli. Nú segja menn að Jón eigi að ganga fyrir í þjónustustarf frekar en Juan sem enga íslensku talar, þetta er vegna þess að amma manns er jú altalandi á ástkæra ylhýra en kann ekkert fyrir sér í ensku, hvað þá portúgölsku.

Við skulum átta okkur á því að umræðan sem á að eiga sér stað er hvernig við getum komið fram við innflytjendur eins og hvert annað heimsbarn, boðið því nákvæmlega sömu aðstæður og ef viðkomandi hefði verið svo óheppinn að fæðast í land myrkurs og snjóþyngsla eins og undirritaður. Íslendingar eru 300.000 og hafa alla tíð haft meiri áhuga á því að komast til útlanda en að hanga heima, aðrir einstaklingar í hinum stóra heimi eru sama merki brenndir – komið fagnandi til okkar og setjist við sama borð og ‘innfæddir’

Við erum búin að samþykkja að taka við ykkur, við viljum líka komast að kjötkötlum ykkar og því er sjálfsagt að þið getið hagað ykkur eins og heima hjá ykkur þó þið séuð hér. Aðrar yfirlýsingar eru rasismi!

Að vel athuguðu máli er gott að skjóta sig í fótinn og lýsa yfir því að pólitískur rétttrúnaður (e. Political correctness) er reyndar varhugaverð leið líka, því ætlar höfundur að ljúka með því að segja: Allsstaðar í heiminum eru til menn með skalla eða lítil typpi, konur með stóra rassa eða lítil brjóst – allsstaðar eru líka menn sem telja sig æðri öðrum, en höfundur er lægstur í fæðukeðjunni, sköllóttur, smátólaður, vart-brjósta og með risaskut, skáeygður, rauður á tíðum, svartur af skömm.

Guðmundur Egill Erlendsson